Dag 3

Dag 3 begon wederom stralend. Het ontbijt was weer even rijkelijk en de zon scheen weer volop. Om stipt kwart over negen stapten we op de bus naar Diksmuide voor een dag verzorgd door 'het buitenbeentje'. Eerste punt op de agenda: een bezoek aan de IJzertoren. Onder deskundige uitleg van gids Klaas kregen de leerlingen enig inzicht over de eerste wereldoorlog.

Het restant van de eerste IJzertoren die vlak na de tweede wereldoorlog werd opgeblazen.

Een korte inleidingsfilm nam ons mee naar hoe het was in de loopgraven.

Bovenop de IJzertoren (84 meter hoog) heb je prachtig panorama en kan je zien waar destijds het front lag en wat er allemaal onder water stond.

Wist je dat er nu nog elk jaar tweehonderd ton (200 000 kg) munitie uit de eerste wereldoorlog wordt bovengehaald?

Na de lunch ging het dan met de billenkar richting dodengang, de enige 300 m loopgraven die bewaard zijn gebleven. (Eigenlijk gaat het om een reconstructie, maar ze ligt wel op de plek waar 100 jaar geleden de echte loopgraven zich situeerden.)

In deze loopgraven krijg je nog een duidelijker beeld van de (wan)toestand waarin onze soldaten zich bevonden van 1914 tot 1918.

Billenkarren danken hun naam niet aan het feit dat pijnlijke billen krijgt als je ermee rijdt (al is dat echt wel het geval) maar aan het feit dat je de billen van de dames zag als hun rokken opwaaiden tijdens het rijden.

Klaas laat zien hoe de Duitsers er in geslaagd zijn om de IJzer over te steken.

Omdat oorlog allesbehalve vrolijk is sloten we ons bezoek aan Diksmuide af met iets luchtigers: een vlottenrace en een kayaktocht.

Alhoewel de jongens het snelst van start gingen waren het toch de  meisjes die de vlottenrace wonnen.

De jongens luisterden niet goed naar de instructies van onze begeleider waardoor ze te laat keerden. De heren Lathouwers en Rubens moesten zelfs halsoverkop in een kayak springen om de jongens achterna te peddelen en hen weer naar het aanmeerpunt te begeleiden. Anders zaten de jongens nu waarschijnlijk op volle zee met hun vlot.

Het kayakken lukt bij de ene al wat beter dan bij de andere, maar ook van deze vervaarlijke tocht keerde iedereen veilig terug. En ook al viel er niemand in het water, echt droog hield niemand het.

Na die zware fysieke inspanningen was het geen wonder dat het avondeten, frietjes, gepaneerde vis met sla en tomaat, er vlot in ging bij iedereen.

Tijdens het dessert werd Kimberly extra in de bloemetjes gezet door het hotelpersoneel en klonk het uit alle kelen: "Lang zal ze leven ..."

Om de dag af te sluiten trokken we nog maar eens naar de dijk voor een fikse avondwandeling.

En nu allemaal onder de wol want morgen wacht nog een vermoeiende dag in Brugge.